Bolivia deel 1

Buenos dias!
Op dit moment zijn we alweer in Peru! Ik heb gemerkt dat ik heel veel kan vertellen over zo'n prachtig land als Bolivia. De verhalen worden stiekem langer en ik zal mijn best doen om niet te langdradig te schrijven. Dit verhaal is het eerste deel en ik zal van de week het vervolg posten, aangezien ik dat ook al zo goed als klaar heb. We hebben het ontzettend naar ons zin en het reizen gaat ons goed af. De bussen zijn over het algemeen comfortabel, alleen hebben we zelf een aantal keer voor minder comfortabele bussen gekozen (avonturiers dat we zijn ;-)).

We hebben het reistempo wel wat lager gelegd om meer te kunnen genieten. Af en toe hebben we last gehad van het vezelloze eten en is Stijn al een keer ziek geweest. Gelukkig allemaal niet ernstig en hebben we ook veel rust momenten gehad. Grappig om te zien is dat alle backpackers ongeveer dezelfde weg afleggen en we dus steeds bekende gezichten zien. We zoeken elkaar op en wisselen veel ervaringen uit, dit is super gezellig! Onze Spaanse woordenschat wordt ook met de dag rijker al merken we wel dat we het echte contact met de lokale bevolking missen, volgende keer toch maar Spaanse lessen volgen!

Ondertussen hebben we alweer heel wat gereisd. 

Potosi
In Potosi hebben we de eerste nacht heerlijk geslapen! We zijn na de trip op de zoutvlakte pizza gaan eten met de Uruguanen en zijn zo snel mogelijk in ons bed gekropen. Wel hebben wij gelijk voor de volgende dag een tour door de mijnen geboekt.

Potosi is een van de hoogste steden in de wereld. Het is er dan ook erg fris! Gelukkig hebben we niet voor niets onze dikke jassen en zoveel kilo's meegesleurd. De stad is heel sfeervol en heeft mooie cathedralen en kerken. Hij ligt tussen de bergen aan waardoor de wegen golvend door de stad lopen.

Een van deze bergen is de meest belangrijke berg van de omgeving, hier bevinden zich de bijna 500 jaar oude mijnen. De stad is van Spaanse koloniën en heeft voornamelijk veel geld verdient door de mineralen uit de mijnen. Tin, zilver, goud etc. zijn er allemaal te vinden. Op dit moment werken er zo'n 10.000 mensen. Wij zijn met een tourguide mee de mijnen in gegaan, het is een doolhog van gangen! Er werken voornamelijk mannen in de mijn en een aantal vrouwen buiten de mijn. Het werk is zwaar, heel zwaar... gemiddeld 8ton puin per week halen de meeste op. Ze dragen geen beschermende kleding en werken uren aan een stuk. Om dit vol te houden hebben zij hun wang volgestopt met cocabladeren. Hier voegen ze zoete en/of zoute mengels aan toe, dit is vaak in een harde vorm te verkrijgen waar zij stukjes vanaf bijten. Om te kunnen werken moeten mensen lid worden van een organisatie maar zijn niet in dienst, ze bepalen zelf hoeveel ze werken. Dit is voor de organisaties natuurlijk handig, ze hebben geen verantwoordelijkheid voor de mijners en keren alleen het geld uit voor de mineralen. Er zijn mannen die velen uren per dag in de pikdonkere mijn werken en als ze pech hebben een mager loontje verdienen. Aangezien de inkomsten van de mijn zo belangrijk zijn voor de bevolking vergeten zij de gevaren. De mijners kunnen zoveel dynamiet plaatsen als ze willen, dit is gewoon op de markt te verkrijgen. Door de velen gangen staat de mijn volgens verschillende ingenieurs al jaren op instorten. Volgens de mijners zelf kunnen zij nog 200 jaar op deze wijze verder...

Sucre
Na deze indrukwekkende tour zijn we gezellig nog wat gaan eten op de lokale markt en de volgende dag zijn we vertrokken naar 'De witte stad', de hoofdstad Sucre. Zoals de naam al zegt, de gebouwen in het centrum zijn allemaal wit waardoor de stad er sjiek en sfeervol uitziet. De gebouwen zijn veelal historisch en er staan mooie kerken en een cathedraal. We hebben de eerste nacht in een typisch Boliviaans hotel geslapen. Goedkoop maar wel heel luidruchtig! Daarbij viel de stroom uit en was er verder geen mens te bekennen. De volgende dag toch maar op zoek naar een ander hostel. Hier waren er gelukkig wel wat gezellige mensen. We zijn met een groepje naar het dinosauruspark geweest, hier zijn echt dinosaurusvoetstappen te zien! Men heeft ze ontdekt tijdens het graven naar geschikt steen voor cement. Er staat een mega grote rotswand voor je neus met verschillende soorten afdrukken, heel apart! Verder zijn we nog naar het museum van vrijheid, het museum over de manta's en naar een echte Boliviaanse markt geweest. Na vijf dagen werd het tijd om weer verder te reizen, voor het eerst zijn we zolang in een stad blijven hangen!

Samaipata
Het idee was om naar Samaipata te reizen, volgens veel mensen een reis die niet zo gladjes verloopt. Aangezien wij Cher, een Amsterdamse die vloeiend Spaans spreekt, hadden ontmoet en zij dit ook graag wilde hebben we alsnog de bus geboekt. Een oude lokale bus, niet zo'n luxe deze keer, maar gelukkig zaten wij helemaal voorin zodat we onze spullen goed kwijt konden. Omdat de bus nog niet vol genoeg zat (alle plaatsen bezet)werden er nog vrouwen in het gangpad gezet. Aangezien ongeveer de helft van de weg onverhard was ging de reis met hier en daar een hobbel maar verder viel het mee. Eenmaal in Samaipata aangekomen was het middenin de nacht (ook een nadeel). We pakten onze spullen uit de bus en kwamen tot de ontdekking dat er een geit en een paar kippen in een zak bij onze bagage onder in de bus lag, onze bagage rook heerlijk naar de kinderboerderij! We hadden dit keer wel een hostel geboekt en konden gelukkig meteen een bed in om even te slapen.
Samaipata is een klein dorpje onderaan Torotoro national park,  hier kan je verschillende trekkingen maken. Aangezien het eind regenseizoen is konden wij alleen een dagtrekking maken. We hebben eerst een dag moeten wachten ivm onweer en hebben spelletjes gespeeld. De dag erop zijn we naar het cloudforest gegaan met hele grote varens. De gids legde super goed uit en het was glibberen door de modder de berg op. Wederom werden we beloond met een fantastisch uitzicht! 
Verder zijn we El Fuerte, een Inca ruïne gaan bezoeken. De taxi kon helaas niet helemaal de berg op komen omdat er aan de weg werd gewerkt,  we hebben de laatste kilometers te voet gedaan. Eenmaal boven was het ook een aardige wandeling langs de ruïnes. Op een gegeven moment kom je langs een grote rots met daarin verschillende figuren, dit waren allemaal aparte tempels. De Inca's ziet baarden hier ook gemummificeerde overledenen in op. Ook kon je heel mooi de onderste delen van wat ooit de huisjes waren zien. Omdat de terugweg toch iets te ver was, we zijn maar een stukje gaan liften! 

Cochabamba
Na Samaipata zijn we via Santa Cruz naar Cochabamba vertrokken. Echt een megastad wederom in de bergen. Cochabamba staat bekend om zijn grote markten,  dat hebben we geweten want we zijn er een keer aardig verdwaald! Er is echt van alles te koop hier! Wel waren er veel protesten aan de gang maar dat schijnt normaal te zijn in Bolivia. Grote getalen mensen die de straat op gaan met spandoeken. Een protest was tegen dierenleed en een andere was tegen uitbreiding van de markt.
Wat erg veel indruk op ons heeft gemaakt is het Santa Teresa klooster. Om in dit klooster te mogen leven moesten de nonnen een enorm bedrag betalen. Hiervoor kregen zij de eer om voor altijd in het klooster te wonen, zonder enig contact met de buitenwereld. De muren zijn 1 tot 3 meter dik en er is geen uitzicht richting buiten. Er waren 21 zwarte nonnen met daaronder verschillende witte nonnen. Je kon alleen een zwarte non worden wanneer er een overleed. Af en toe werden er kindjes in de houten draaideur achter gelaten,  de meisjes bleven en werden bedienden. Door die houten draaideur werd er 'gecommuniceerd' met de buitenwereld en goederen verhandeld,  dit zonder iemand te kunnen zien. Ook de mis in de kerk volgden zij achter de schermen,  contact met familie was alleen via stemgeluid en daarbij stond de hoofdnon mee te luisteren. De nonnen werden zelfs in het klooster begraven. Op dit moment wonen er nog steeds nonnen in een nieue gedeelte, zij hebben gelukkig wel andere leefregels en mogen zelfs naar buiten. 

La Paz
s'Avonds hebben wij de nachtbus naar La Paz genomen. Daar hebben we een prettig hostel gevonden. La Paz ligt op 3600m. De stad is immens groot en ligt tussen verschillende bergen in, sommige huizen staan tegen of op een stijle rotswand. Overal lopen de wegen wederom golvend door de stad, goed voor je conditie! In het centrum is er een grote markt met allemaal containers waar de vrouwen hun restaurantje in hebben. De Alpaca en Lama truien worden op iedere hoek van de straat aangeboden samen met de manta's en andere doeken. We hebben allebei een lekker warme trui gekocht en een paar souvenirs voor thuis. Verder  hebben we de stad vanaf een van de bergen bekeken en gezellig samen met andere gekookt en de stad verkend. 

Deathroad
Een 65 kilometer lange onverharde weg die niet meer dan 3 meter breed is op sommige stukken. Alleen maar downhill! Nee, dan heb ik het niet over een bergweggetje tussen twee dorpjes maar over de enige verbindingsweg via land tussen La Paz en Rurrenabaque. Hier passeerde tot 2006 vrachtwagens en personenbussen elkaar meerdere malen per dag. Aan de ene kant een stijle rotswand en aan de andere kant het ravijn. Op dit moment is het eerste deel van de weg afgesloten voor verkeer, er is eindelijk een nieuwe weg aangelegd. De oude weg wordt nu gebruikt om op mountainbikes vanaf te sjezen! Dat wilden wij niet missen natuurlijk!

Volledig pak aan, bescherming voor onze knieën en ellebogen, helm op en handschoenen aan. We leken wel een stel motorrijders! Eerst moesten we even wennen aan de mountainbikes en konden we van de verharde weg scheuren,  na een uurtje begon dan het echte werk;  The Deathroad!  De naam verklapt het al, er zijn ontzettend veel mensen die deze weg betreden hebben overleden. Of wel op elkaar gebotst of gewoonweg van de weg gevallen. Op de weg mag er alleen links gereden worden, dit was niet voor iedereen bekend waardoor er veel op elkaar zijn gebotst. De weg was ook saai en eindeloos waardoor er veel achter het stuur in slaap zijn gevallen. Het meest ernstige ongeluk is gebeurd met een truck,  het was feest in een klein dorpje in het dal en de mensen hadden veel gedronken. Ze moesten perse s'avonds naar La Paz omdat ze de volgende dag moesten werken. Ze stapten met +/- 100 man in de oplader. De chauffeur was ervaren en had niet gedronken, de mensen waren bezopen en zorgde ervoor dat de truck op en neer begon te deinen. Aangezien er ook watervallen over de weg stromen is de weg op sommige delen erg broos. Sommige mensen zijn uit voorzorg voor een stukje uitgestapt,  die wisten blijkbaar de gevaren. Eenmaal dat de truck het broze deel benaderde begon het af te breken en is de hele mikmak naar beneden gestort. Wij hebben dit stuk gefietst en het is ongelooflijk dat er überhaupt auto's over mochten rijden, laat staan trucks! Laat staan twee trucks die elkaar passeren! Ongeacht de horrorverhalen was het een prachtig stuk om onszelf naar beneden te laten zoeven.
De tocht begon in de wolken waar natte sneeuw uitkwam (zo koud!) en eindigden in het dal waar het 28 graden was. Het was ijskoud en we raakten tot zelfs ons ondergoed doorweekt. We konden in het dal gelukkig bijkomen en een uurtje chillen bij het zwembad. 

Senda Verde Coroico
Stijn had op het internet wat gelezen over een opvangcentrum voor wilde dieren. Na de verfrissende duik in het zwembad hebben wij de taxi genomen naar Senda Verde. Hier wilden wij eigenlijk in een boomhut slapen maar aangezien er maar eentje was en deze bezet was ging dit niet door. Aangezien er verder alleen plaats was in de lodge mochten wij daar gebruik van maken,  voor 1/4 van de prijs! We hebben heerlijk geslapen en werden gewekt door de papegaaien. Eenmaal buiten hingen er verschillende aapjes aan de boom en zaten er overal papegaaien. We kregen een mooie rondleiding door de verschillende opvanghokken. Veel dieren komen van de zwarte markt en worden in dit centrum verzorgd. De eigenaar geeft de aapjes zelf 'roeples', doordat dr apen zo gewend aan hem zijn geraakt kan hij het terrein niet verlaten. De apen zouden hem allemaal volgen en dan mogelijk verdwalen. Er was eens een zwembad voor de gasten maar dat is ook al overgenomen door de apen. We werden nog besprongen door de aapjes en een Spider monkey wist in Cher dr hutje te kruipen! Hij zat heerlijk te chillen in haar dekens! We zouden zo vrijwilliger willen zijn! Helaas kan dat alleen voor langere periodes...

Tot zover het eerste deel! Volgende keer, voor de geïnteresseerden, ook een stukje geschiedenis!

Liefs van ons uit Peru!!